فریدون مشیری

درختی خشک را مانم به صحرا
که عمری سر کند تنهای تنها
نه بارانی که آرد برگ و باری
نه برقی تا بسوزد هستیش را

فریدون مشیری

من آنچه را احساس باید کرد ،
یا از نگاه دوست باید خواند ،
هرگز نمی پرسم ...
هرگز نمی پرسم که : آیا دوستم داری !
قلب من و چشم تو می گوید به من؛ آری